„McDowall notar þá velþekktu formúlu í þessari dystópíu sinni að loka tiltekinn hóp einstaklinga inni í afmörkuðu rými. Hann sviptir þau allri von og tímaskynjun og fljótlega fara furðulegir og jafnvel hryllilegir hlutir að gerast þar sem geimfararnir týna tölunni hver af öðrum. Eftir hlé virðist tíma- jafnt sem veruleikaskyn persóna fyrir alvöru leysast upp,“ skrifar Silja Björk Huldudóttir, leiklistargagnrýnandi Morgunblaðsins, og heldur áfram: „Áhorfendur þurfa því að hafa sig alla við til að lesa í aðstæður og reyna að púsla saman réttri tímaröð verksins til að halda þræði. Ekki hjálpar síðan til að óljóst er hvort sumar persónur verksins eru í raun og veru til eða einfaldlega sameiginleg skynvilla áhafnarmeðlima,“ skrifar rýnir og bendir á að höfundur keyri spennu verksins áfram með því að miðla eins litlum upplýsingum og hægt er, en fyrir vikið verði persónurnar bæði einsleitar og flatar.

„Ekki var annað að sjá en að leikararnir væru að reyna að gera sitt ýtrasta til að blása lífi í glæður vísindaskáldskapar McDowalls, en þó hæglega megi slátra frábærum efnivið með kunnáttu- eða metnaðarleysi þá getur framúrskarandi listafólk því miður ekki bjargað slöku hráefni.“