Dóra Bergs Sigmundsdóttir

Elskuleg móðir mín er látin, aðdragandinn að andláti var skammur. Hún hafði glímt við veikindi síðustu ár og einhverja hluta vegna þá tókst læknum ekki að finna meinið fyrr en síðast liðið vor. Þá var það farið að herja svo mikið á að eina úrræðið var að draga úr einkennum og hægja á ferlinu. Því miður virtist það ekki duga til og hvað sem gert var, virtist hafa öfug áhrif. Síðustu vikur voru henni mjög erfiðar og dró hratt að henni. Fyrir ári síðan óraði okkur ekki fyrir hvernig myndi fara. Já, margt getur breyst á skömmum tíma, skyndilega er ekkert nema bið í vændum eftir því óumflýjanlega, leiðarlokunum. Þegar leiðir skilja reikar hugurinn ósjálfrátt í þær samverustundir sem við áttum og allar bernskuminningarnar. Flestar minningarnar eru frá æskuheimilinu á Illugagötunni en þar var húsið oft fullt af krökkum úr næsta nágrenni og mamma tók vel á móti þeim. Mamma var oft ein með okkur systkinin þar sem pabbi var á sjó og reyndi hún að haga vinnunni þannig að hún gæti tekið á móti okkur eftir skóladaginn og sinnt heimilinu. Hún lagði mikla áherslu á að við sinntum lærdómnum áður en við færum að leika og að við fengum alltaf eitthvað gott í svanginn með ýmsum kræsingum sem hún hafði útbúið. Hún lagði sig alla fram við að búa okkur gott líf og koma okkur til manns. Hún var fórnfús og setti ávallt fjölskylduna í forgang. Hún vildi hafa allt í röð og reglu og lagði áherslu á að við tækjum þátt í heimilisstörfunum en vildi þó hafa sinn háttinn á. Það var t.d. ekki sama hvernig hengt var upp þvottinn, lagt var á borð og svo framvegis. Við vorum ekki alltaf sammála mæðgurnar, hún lét mig alveg heyra það ef henni hugnaðist ekki það sem ég tók mér fyrir hendur, enda kannski margt misgáfulegt eins og gengur og gerist. Með auknum þroska lærðist mér að virða betur hennar skoðanir og þó stundum hafi mér fundist vera komið nóg af afskiptaseminni þá vissi ég að bak við allt lá væntumþykja og ósk um að okkur farnaðist vel. Já, fjölskyldan var mömmu mikilvæg, hún hugaði ekki bara vel að okkur börnunum heldur einnig að foreldrum sínum, sérstaklega þegar heilsu þeirra fór að hraka á seinni árum. Hún lagði líka áherslu á að við systkinin legðum okkar að mörkum við að aðstoða þau t.d. með sendiferðum og öðru tilfallandi. Það má með sanni segja að hún hafi alla tíð hugsað meira um aðra en sjálfa sig. Oftar en ekki minntumst við á að hún þyrfti að fara að huga meira að sjálfri sér og hætta að hafa áhyggjur af öðrum, en ekki dugði það til. Hún reyndist barnabörnunum líka ákaflega vel, alltaf tók hún vel á móti þeim og var til staðar jafnvel þó hún væri ekki alveg heil til heilsunnar síðustu árin.
Elsku mamma við munum hugsa til þín með hlýju og þakklæti fyrir allt sem þú varst okkur, pabba, systkinunum og fjölskyldum. Það er skrýtið að þurfa að kveðja fyrir fullt og allt. Við sem eftir lifum yljum okkur við góðar minningar. Ég veit að hvíldin var kærkomin og að þú ert á góðum stað hjá ömmu og afa.

Þín dóttir,