Þegar dæmið er reiknað til enda

Fyrir langalöngu var ég örlítið skotinn í frekar laglegum en ögn vitlausum pilti. Ég man ekki alveg hvað ég var gamall, en ég var samt tiltölulega nýkominn með bílpróf og til að koma mér í mjúkinn hjá guttanum bauðst ég til að skutla honum og vinkonu hans á milli bæjarhluta.

Það er liðinn nærri aldarfjórðungur síðan, en ég man samt að bíltúrinn gekk ágætlega og virtist ætla að þjóna sínum tilgangi. Nema hvað: þar sem við ókum eftir Reykjanesbrautinni, fram hjá Mjódd og í átt að Smáratorgi, gerði snotri pilturinn sér lítið fyrir, opnaði gluggann farþegamegin og henti rusli út í vegarkantinn, eins og ekkert væri sjálfsagðara. Sennilega var það gosdós eða umbúðir utan af skyndibita.

Á einu augabragði missti ég allan áhuga. Fólk sem hendir rusli á víðavangi er einfaldlega af allra lélegustu sort, og bæði tillitslaust og tilætlunarsamt. Þó að pilturinn hafi verið agalegt krútt þá var hann mér ekki lengur samboðinn. Frekara skutl var ekki í boði fyrir umhverfissóðann.