Andri Snær Magnason rithöfundur kveðst klóra sér í höfðinu yfir hönnun nýju göngubrúarinnar yfir Sæbraut og segir hana sérstaka í útliti.

Tekur hann fram að brúin sé að vissu til bráðabirgða, en að hér á landi geti þó bráðabirgðamannvirki varað í jafnvel þrjá áratugi.

„Ég hélt að hún væri einhvers konar pakkadíll frá Kína frekar en frumhönnun. Ég var alltaf að bíða eftir að græna vinnupallaklæðningin yrði tekin af henni en þessi græni litur er víst notaður af ásettu ráði (eða skurðlæknagrænn?),“ skrifar Andri í stuttum pistli á Facebook.

Þriðja skrifborðið fékk að gera lyftuturninn

„Lyftuturninn er klæddur með þverliggjandi bárujárni með bláum röndum að því er virðist til „skrauts“. Ég var líka að bíða eftir að járnið yrði tekið af svo að „raunverulega“ áferðin sæist, glerlyftan undir járninu en hún virðist líka eiga að vera svona.

Saman verður til mjög afgerandi sýn frá Barðavogi sem minnir örlítið á járnblendiverksmiðju. Bárujárnið gæti verið tilvísun í byggingararf 21. aldar en þverliggjandi bárujárn hentar vel þegar velja skal milli fegurðar húss eða hvort verktakinn eigi að innleysa aðeins stærri pallbíl úr verkefninu,“ skrifar rithöfundurinn.

Þá segir hann að svo virðist sem liturinn á þakinu hafi átt að vísa í regnbogaþakið í Árósum eftir Ólaf Elíasson, „en einhver á næsta skrifborði fékk að hanna útveggina í öðrum grænum tón heldur en græni liturinn í regnbogaþakinu og það skapar vissulega ákveðna spennu sem bætist við að þriðja skrifborðið fékk að gera lyftuturninn án þess að neinn sæi hvað hinn gerði“.

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2025/05/21/bru_threngir_blindbeygju_i_bardavogi/

Ýtir undir áhyggjur af áhrifum íslenskrar verkfræði 

Hann heldur áfram:

„Blái liturinn á lyftuturninum er síðan annar en ljósblár en liturinn á þakinu. Og býr til tilfinningu um að hér séu þrjú óskyld mannvirki í einum hnapp af því turninn talar ekki heldur við stigann. Rýmið er í sjálfu sér nokkuð bjart og snyrtilegt, stiginn og lyftan sömuleiðis, allt úr góðu og traustu efni og ágætis handbragð – en við eigum ekki margar lyftur í almannarými á Íslandi og ég vona að hún reynist vel.

Barnið í mér er alltaf smá hrætt við að hitta pönkara í lokuðu rými og því er upplifunin talsvert önnur en á brúnum yfir Miklubraut. Verkís er skráð fyrir hönnun verksins – og Vegagerðin líka – almennt séð má segja að verkið ýti nokkuð undir áhyggjur mínar af íslenskri verkfræði og afgerandi áhrifum hennar í öllu okkar borgarlandslagi, því miður er svo margt sem menn hafa búið til síðustu ár – „mjög sérstakt“ í útliti og oft erfitt að skilja ný umferðarmannvirki og lógíkina á bak við þau.“

Snertir menningu á Íslandi

Herða mætti á einhverjum áföngum varðandi hönnun og listasögu áður en fólki sé sleppt út í náttúruna, „til að raða saman mörgum tonnum af gleri og járni“.

Loks segir hann að fróðlegt væri að vita hvers vegna þetta útlit hafi orðið niðurstaða aðila sem ættu að hafa aðgang að góðri ráðgjöf hvað varðar hönnun, litaval og annað, og klykkir svo út:

„Það snertir síðan almennt menningu á Íslandi, í Færeyjum getur hvaða 10 manna hópur brostið í hringdans af því það er menning þeirra, við vitum hvernig á að halda aðfangadagskvöld af því það er menning okkar og Japani getur pakkað inn gjöf af fullkomnun og næmni sem maður skilur varla, það er menning þeirra. En að byggja og skipuleggja hérlendis ...“

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2025/05/22/styttist_i_saebrautarstokk_honnun_og_utlit_kynnt/