Rebekka Þurý Pétursdóttir er 27 ára tómstunda- og félagsmálafræðingur sem elskar að ferðast. Sá áhugi fær að blómstra alla daga þar sem hún vinnur hjá ferðaskrifstofunni Kilroy, sem er þekkt fyrir að skipuleggja ferðir og reisur fyrir ungt fólk. Ásamt því starfar Rebekka í hlutastarfi í félagsmiðstöð, svo að það er í nógu að snúast þessa dagana.

„Ég bý ein með kisunni minni í íbúðinni okkar í Kópavoginum en í frítíma mínum finnst mér gaman að hreyfa mig, fara í mat til múttu og horfa á þætti, og svo hef ég ferðast í rauninni frá því að ég gat það.

Ég hef unnið hjá Kilroy á Íslandi í tæplega þrjú ár, fyrst var ég ferðaráðgjafi og vann við að setja upp ævintýraferðir fyrir aðra, en í dag er ég teymisstjóri hjá einstaklings- og hópadeildinni okkar. Ég er því ekki lengur að setja upp ferðir, heldur sinni ég annars konar verkefnum og er ferðaráðgjöfunum okkar innan handar.“

Hvernig kviknaði þinn ferðaáhugi?

„Það kviknaði almennileg ævintýraþrá í mér þegar ég var ábyggilega svona fjórtán eða fimmtán ára, á skólakynningu frá skiptinemasamtökum AFS. Þá fór þessi bolti að rúlla fyrir alvöru og ég tók þá ákvörðun, að í menntaskóla skyldi ég fara í skiptinám úti í heimi, og helst eins langt í burtu og ég gæti.Ég fór síðar til Nýja-Sjálands í eitt ár þar sem ég upplifði og lærði ótrúlega hluti, þá átján ára, svo eftir að ég mætti heim var ekki aftur snúið. Ég bjó hjá blandaðri Maori og Samoan fjölskyldu, æfði ruðning, lærði Haka dans, fór í Maori matarboð og jarðarför og það má í raun segja að ég hafi verið í hálfgerðum draumi þarna í ár, þar sem allt var nýtt; menningin, tungumálið, umhverfið, vinir og fjölskylda, ótrúleg upplifun.

Eftir útskrift úr menntaskóla vissi ég í rauninni ekkert hvað ég vildi gera næst, annað en það að ég varð að komast í nýtt ævintýri. Ég vildi ekki beint fylgja straumnum og fara í háskólanám í bara eitthvað, þegar ég vissi í raun ekkert hvað ég vildi læra. Ég tók þá frekar ár í pásu og vann, safnaði pening og planaði heimsreisu. Það er gaman að segja frá því að í heimsreisunni minni sótti ég um nám, en þá hafði ég fetað mig aðeins meir og vissi betur hvað ég vildi læra.

Við vinkonurnar, ég og tvær vinkonur úr menntaskóla, leituðum til Kilroy sem aðstoðaði okkur í að setja upp rúmlega þriggja mánaða heimsreisu. Það má alveg segja svona eftirá að hafa farið í það ævintýri er með því besta sem ég hef gert. Þá fórum við þrjár saman til Afríku og Asíu, en ég kvaddi þær á Balí og fór í heimsókn til Nýja-Sjálands aftur og flaug hinum megin heim, í gegnum Bandaríkin svo að ég kláraði hringinn í kringum hnöttinn. Við heimsóttum þá sex lönd í Afríku og fimm í Asíu en við lærðum að kafa á Sansibar, fórum á brimbrettanámskeið í Marokkó, fórum í safarí í Suður-Afríku, siglingu í Víetnam og gerðum margt fleira ótrúlega eftirminnilegt og skemmtilegt,“ segir hún og bætir við: 

„Síðustu ár hef ég kannski mest verið að ferðast ein. Ég er nú samt aldrei ein á þessum ferðalögum. Ég skrái mig alltaf í eitthvað skemmtilegt prógramm, hópaferð, brimbrettanámskeið, og gisti á gistiheimilum. Þá er ég ein í flugunum, en svo ekki meir, mér finnst það æði. Ég hef eignast voða góða vini í gegnum tíðina einmitt í þannig ferðalögum hvaðan af úr heiminum.“

Fékk krefjandi verkefni í hendurnar síðasta sumar

Hvað gefa ferðalög þér?

„Að ferðast og heimsækja framandi staði er svo þroskandi. Það hefur allavega víkkað minn sjóndeildarhring allsvakalega og ég hef gert og séð hluti sem mig bara dreymdi um þegar ég var unglingur. Ég er ótrúlega ánægð að hafa látið verða af því. Ferðalög og ævintýri gefa mér í raun þessar ótrúlegu lífsreynslu og upplifanir sem kannski kenna manni hluti sem maður annars myndi ekki læra, annars staðar. 

Ég lenti í ferlegum veikindum síðasta sumar og fékk hjartaáfall heima hjá mér, þá 26 ára gömul. Það var heldur betur eitt stykki lífsreynsla, en ég man bara að þegar allt var í gangi og ég vissi ekki hvernig færi fyrir mér, að ég fann fyrir þakklæti, þá helst til míns sjálfs, fyrir að hafa lifað lífinu mínu og hvað ég hafði verið dugleg að láta draumana mína rætast. Alveg dramatískt dæmi en vá hvað ég er fegin að hafa gefið mér allar þessar upplifanir og ævintýri,“ segir Rebekka.

Hvaða ferðir á síðustu árum standa upp úr hjá þér?

„Síðustu ár hef ég mikið farið ein en ég held að Perú standi mikið uppúr. Ég átti Suður- og Mið-Ameríku alveg eftir og hef náð að skoða slatta þar uppá síðkastið; Mexíkó, Kosta Ríka, Argentínu, Brasilíu og fleiri skemmtilega staði. Að fara til Perú og sjá Machu Picchu er bara eitthvað sem ég mun aldrei gleyma, en mér fannst allt þar alveg stórkostlegt. Maturinn, fólkið, sagan, menningin, bara allt.

Ég gekk ekki upp að Machu Picchu heldur fór ég í dagsferð í lest og tók svo rútu upp á topp, ég er ekki svo mikill göngugarpur. En ef ég ætti að fara aftur, þá hugsa ég að ég myndi samt fara Inca Trail eða Lares Trek og labba upp. Ég varði líka nokkrum dögum í Amazon skóginum, sem var magnað. Ég sá alls konar dýr þar, við vorum svona helst að leita að stærri dýrum eins og pardusdýrum eða anakondu en ég sá risa otra, tarantúlu, apa, snáka, villisvín og krókódíla svo eitthvað sé nefnt. Mér leið eins og ég væri pínu ponsu lítil einhvern veginn í þessum skógi, hann er rosalegur,“ segir hún. 

Mexíkó heillaði hana upp úr skónum. 

„Mexíkó var líka enn æðislegra land en ég bjóst við, þar fór ég í hópaferð og heimsótti helling af skemmtilegum stöðum. Oaxaca var einn af uppáhaldsstöðunum mínum en þar var svo mikil litagleði og góður matur, markaðir og svo römbuðum við á brúðkaup sem minnti bara á 17.júní skrúðgöngu. Ég fór líka á brimbretti í Puerto Escondido, synti í neðanjarðarhellum á Yucatán-svæðinu og sá enn eitt undur veraldar, Chichén Itzá. Ég hélt líka upp á afmælið mitt með hópnum mínum sem vildi svo skemmtilega til að var sama dag og við fórum á matreiðslunámskeið, en fólkið sem var að sjá um það voru algjörir meistarar. Þau bjuggu til köku fyrir mig og höfðu líka útbúið Pinata sem er svona fígúra með nammi í, svo fórum við í Mezcal smökkun hjá þeim og borðuðum á okkur gat, alvöru mexíkanskt afmæli,“ segir hún.

Ómissandi að fara á Bollywood mynd

Er eitthvað land sem hefur komið þér sérstaklega á óvart?

„Ég kom heim núna um daginn frá Indlandi en það kom mér svolítið á óvart. Ótrúlega gaman og áhugavert að vera þar! Nú hef ég heimsótt 42 lönd í öllum heimsálfum, fyrir utan Suðurskautslandið og ég er í raun hvergi nærri hætt.“

Hvernig var ferðin þín til Indlands?

„Ég fór í átta daga hópferð þar sem ég fór svokallaðan gullna þríhyrninginn, en þá er farið frá Nýju Delí til Agra, þaðan til Jaipur og aftur til Delí. Ég var í landinu í um tíu daga og gaf mér smá tíma sjálf fyrir og eftir hópferðina. Í Agra má finna Taj Mahal sem stóð heldur betur uppúr en uppáhaldsborgin mín var Jaipur, sem er kölluð „The Pink City“ en mér fannst alveg æðislegt þar. Margir fóru einmitt þaðan í tígrísdýra safaríferð til að reyna að sjá tígrisdýr í óbyggðunum fyrir utan borgina, ég hafði ekki tíma fyrir það en veit af því fyrir næst.“

Hún segir að sagan, menningin og arkitektúrinn hafi staðið upp úr. 

„Það var mikil upplifun almennt að vera þarna, mannmergðin, ruslið, litagleðin, fólkið, þetta er einhvern veginn allur pakkinn og mikið ævintýri. Ég hef nú alveg farið víða en ég viðurkenni að ég varð eitthvað smá kvíðin fyrir því að fara til Indlands, aðallega út frá því hvað fólk í kringum mig var sjokkerað yfir því að ég væri að fara þangað. Ég fékk margar spurningar fyrir brottför frá vinum og vandamönnum, í raun voru flest hissa á mér að ég skyldi hætta mér þangað.

Þetta var svo auðvelt, ég var í hópferð, með fararstjóra og öðrum ferðalöngum, var búin að kynna mér landið og bóka skutl frá og til flugvallar. Svo var fólkið bara alveg yndislegt. Áreitið var samt oft nokkuð mikið, en verandi hvít, með blá augu og rautt hár voru margir hissa og eiginlega spenntir yfir því að sjá mig þarna. Ég var oft beðin um mynd með heilu fjölskyldunum og oftast börnum. Allt áreiti kom af góðum stað, forvitni, aðdáun eða bara almenn gleði, fólk var ekki of ágengt eða dónalegt, þvert á móti. Þetta er auðvitað eitthvað sem maður tengir ekki við, en þetta er partur af menningunni þeirra og truflaði mig lítið. Til að setja þetta í smá samhengi þá sá ég enga hvíta manneskju í fluginu mínu frá Dubaí til Indlands, ég var ein. Túrisminn er ekki beint í blússandi siglingu í Indlandi. Ég fór líka í bíó á Bollywood mynd og ég verð að mæla með því, það er algjör snilld,“ segir hún.

Rebekku finnst frábært að vinna hjá fyrirtæki sem sérhæfir sig í ferðalögum, þar sem samstarfsfélagarnir eiga allir það sameiginlegt að hafa ferðast víða, en kannski ekki á sömu staðina. Hún getur því auðveldlega fengið fullt af góðum meðmælum um nýja og spennandi áfangastaði hjá þeim, og hún getur sömuleiðis gefið það sama af sér.

Núna geta aðrir notið góðs af því en Rebekka og teymið hennar voru að byrja með hlaðvarp sem heitir Kilroy kastið: Á áætlun, og verður það í gangi í sumar. Þar munu þau tala um allt á milli himins og jarðar sem tengist ferðalögum og  þau ætla að fá til sín góða gesti sem munu spjalla um sín ferðalög.

Hvaða staði dreymir þig um að heimsækja?

„Ég er ekki með neina bókaða ferð eins og er, maður þarf alltaf aðeins að safna sér fyrir ferðalögunum svona inná milli en ég hugsa að næst á dagskrá hjá mér séu Filippseyjar. Mig langar rosalega að fara til Bohol eða Malapascua og kafa þar.
Annars er ég bara ósköp venjulegur Kópavogsbúi og vinn minn átta tíma vinnudaga, ásamt félagsmiðstöðinni, og mér finnst bara mikilvægt að taka það fram að ef viljinn er fyrir hendi er allt hægt. Foreldrar mínir ferðuðust ekki mikið með mig á framandi slóðir sem barn, ég fæ ekki ferðastyrki frá fjölskyldu eða vinum, heldur tek ég ákvörðun um að setja ferðalög og ævintýri í forgang og ráðstafa eigin sparifé í það. Maður þarf ekki að vera ríkur, frægur, áhrifavaldur eða að vinna í ferðaþjónustu til að fara í framandi ferðalög og á ævintýralega staði. Það er hundrað prósent fyrir alla sem vilja,“ segir Rebekka.