„Við áttum strax margt sameiginlegt en það sem einkenndi okkur báðar var þessi drifkraftur,“ segir Eyrún Anna Tryggvadóttir, annar eiganda barnavöruverslunarinnar Bíum Bíum. Eyrún rekur verslunina ásamt bestu vinkonu sinni, Olgu Helenu Ólafsdóttur. 

„Það eru margir sem tala um að gera hitt og þetta en við ákveðum bara að kýla á hlutina,“ bætir Olga við.

Þær kynntust í áttunda bekk og áttuðu sig fljótt á því að þær myndu vilja starfa saman í framtíðinni. Fyrsta varan þeirra var minningarbók fyrir nýfædd börn sem er enn til sölu í dag. Síðan þá hefur mikið vatn runnið til sjávar, þær hafa stækkað fyrirtækið jafnt og þétt og eru eigendur einnar stærstu barnafataverslunar landsins. 

Í grunnskóla fóru þær fljótlega að stunda ýmislegt saman hvað félagslífið varðar.

„Við vorum í skemmtinefndum og skipulögðum hitt og þetta. Það er ekki hægt að vinna með öllum vinkonum sínum en við fundum fljótt eftir að við kynntumst að við smellum saman á margan hátt.“

Eftir grunnskóla ákváðu þær að mennta sig á ólíkan hátt svo styrkleikar beggja gætu nýst í starfi.

„Þetta var ákveðið mjög snemma þótt við vissum ekkert hvað við ætluðum að fara að gera eða hvað við myndum gera í framtíðinni,“ segja þær hlæjandi.

Olga ákvað að fara í lögfræði og Eyrún í viðskiptafræði. Það varð þó ekki fyrr en þær urðu báðar ófrískar árið 2016 að ein hugmynd fæddist í leiðinni.

„Við sátum í Kringlunni, báðar óléttar og töluðum um að það hafi ekki verið nein minningarbók sem gefin hafði verið út síðan árið 1985,“ segir Olga.

„Svo fyrsta verkefnið er minningarbókin okkar sem er enn í sölu. Við píndum vinkonur okkar til að kaupa eintak og seldum önnur eintök á Snapchat. Og svo vindur þetta upp á sig,“ segja þær og hlæja. Bókin hefur selst í tugþúsundum eintaka. 

Í kjölfarið fara þær að bæta við sig fleiri barnavörum og stofna Von Verslun. Þeim fannst vanta upp á úrvalið hér á landi á viðarleikföngum. Verslunin stækkaði hratt á stuttum tíma.

„Við höfum alltaf stækkað á rólegan hátt, án þess að fá aukið fjármagn og taka lán. Við pöntuðum ekki aðra sendingu fyrr en við vorum búnar að selja fyrri og við áttum alltaf fyrir næstu sendingu. Þetta var þægilegur vöxtur og við vorum ekki að spenna bogann of snemma,“ segja þær.

Einyrkjar sjá um allt

„Það er skemmtilegt að finna fyrir vextinum þegar rýmið sem þú ert nýkomin inn í er orðið of lítið. En það þarf að vanda sig á markaðnum og við höfum lært svo mikið af þessu,“ segir Olga.

„Einyrkjar gera allt. Þú afgreiðir, skúrar, þrífur klósettið, sérð um bókhaldið, vinnur markaðsefni og úthýsir engu því hver króna skiptir máli,“ segir Eyrún.

„Heimsfaraldurinn var góður tími fyrir okkur. Það var að hægjast á markaðnum og fólk hélt sig heima við. Við fluttum okkur í Ármúla og áður en við vissum vorum við hættar í vinnunni og ætluðum að veðja á þetta. Við sögðum að ef við ætluðum ekki að fara alla leið þá yrðum við að hætta,“ segir Eyrún.

Árið 2022 fá þær símtal og er boðið að skoða kaup á barnafataversluninni Bíum Bíum. Fyrirtækin pössuðu vel saman að þeirra sögn þar sem Von var aðallega með barnaleikföng og Bíum Bíum með barnaföt.

„Við höfum oft hlegið að því að við viljum ekki hafa það rólegt,“ segir Eyrún.

Rauð barnaföt seljast ekki hér á landi

Halda stóru vörumerkin sig við sínar búðir hér á landi?

„Með flest merkin þá erum við einu söluaðilarnir. Ísland er þannig markaður. Þú getur ekki verið að selja stórt vörumerki í mörgum verslunum. Þeir eru byrjaðir að átta sig á því, birgjarnir úti, að verslanirnar munu ekki leggja á sig í markaðssetningu til að aðstoða við sölu á merkinu ef það er víða,“ segir Olga.

„Maður heldur vel um sín vörumerki og við erum í góðu sambandi við þau. Þetta eru persónuleg samskipti, það er númer eitt, tvö og þrjú, þetta verður að vera þannig,“ bætir Eyrún við.

Það hefur verið mikill skóli að þeirra mati að halda góðum samböndum við birgja og fara þær reglulega út á sýningar til að panta vörur.

„Með tímanum fer maður að geta haft áhrif á vörumerkin því þau spyrja hvað kúnninn okkar vill,“ segir Eyrún.

„Það hefur oft verið grínast með það að það sé ekki hægt að framleiða neitt rautt eða gult fyrir Íslendinga því það selst ekki. Það kaupir engin rauð föt nema fyrir jólin, það er eini rauði liturinn sem flýgur,“ segja þær hlæjandi.

Nýlega fluttu þær í rými í Ármúla þar sem Snúran var áður. Nú eru þær með verslun, lager og skrifstofu á sama stað sem er mikill kostur að þeirra mati.

„Það er gaman að sjá hvernig Múlinn er orðinn að skemmtilegu svæði. Það er mikið og skemmtilegt líf hérna og við elskum að vera á þessu svæði.“

Alltaf í vinnunni

Nú eru margir sem reyna eins og þeir geta að skilja að vinnu og einkalíf, hvernig gengur það hjá ykkur?

„Við erum alltaf í vinnunni. Ef verslunin er opin þá erum við í vinnunni. En við reynum líka að vera góðar að minna hvora aðra á það þegar önnur okkar er í fríi, þá er hún í fríi. Með tímanum stækka síðan verkefnin, þeim fjölgar og það er ekki hægt að vera í öllu,“ svara þær.

Þær segjast vera með öflugar stelpur í vinnu og þær geti andað léttar nú þegar þær ákveða að taka sér frí.

„En fæðingarorlof og sumarfrí eru aldrei tekin, þetta skiptir okkur miklu máli. Það er ekki hægt að slökkva á símanum, ábyrgðin er alltaf okkar,“ segir Eyrún.

„Það þarf líka að taka þetta samtal við maka. Þeir vita að þó að við séum í fríi þá getur það verið þannig að við séum að senda tölvupósta á sundlaugarbakkanum.“

Vinnudagarnir eru oftast í kringum tólf klukkustundir. Eftir að verslunin lokar þarf að klára að svara tölvupóstum, setja nýjar sendingar inn í kerfið eða borga reikninga.

Gera þetta saman

Hefur margt komið upp á milli ykkar?

„Það hefur aldrei orðið þannig að það hafi orðið eitthvað ósætti. Okkur hefur tekist að ræða allt, rökræðum auðvitað en svo erum við farnar að hugsa um hvað við ætlum að borða í hádeginu,“ segir Eyrún.

„Miðað við harkið, fjölda vinnutíma, svefnleysi, þreytu og stress þá hugsum við frekar hvað við gætum ekki gert þetta án hvor annarrar. Allt sem ég geri hefur áhrif á hennar líf og öfugt svo við gerum þetta saman. Þetta snýst um ofboðslega virðingu og traust.“

En hvernig hefur þetta verið með tilkomu skandinavískra netverslana, líkt og Boozt?

„Ég myndi ekki segja að þetta væri auðvelt. En það sem gerist með samkeppni er aukið aðhald. Þetta hjálpaði okkur að halda vel á spilunum, veita betri þjónustu og pakka fallega inn til dæmis. Þetta fer eftir því hvernig þú ákveður að horfa á þetta,“ svarar Eyrún.

„Það kemur inn risastór netverslun og þá er ekki hægt að fara í fýlu. Þú hugsar bara nú ætlum við að gera betur.“

Nú til dags vill fólk fá hlutina strax og þær hafa fundið fyrir því í auknum mæli. „Það kemur inn pöntun og þá þýðir ekki að dóla sér með að taka hana til. Upplifun fólks fer svo inn á samfélagsmiðla svo það þarf að vanda okkur á öllum sviðum,“ segja þær.

„Auðvitað værum við til í að það væri meiri sveigjanleiki, minni sendingarkostnaður til landsins og mögulega einhver samtök hér á landi sem væru til í að vernda íslensk fyrirtæki, litlu aðilana. Við erum bara eyja.

En á hvernig Íslandi viltu búa á? Viltu ganga niður Laugaveginn og það er engin búð? Viltu að allt sé á netinu? Þá hittirðu aldrei starfsfólk. Margir viðskiptavina okkar koma og vilja halda verslunarrekstri gangandi á Íslandi, þó að það geti kostað aðeins meira.“

Þær segja verslunarrekstur á Íslandi hafa stór áhrif á samfélagið.

„Við erum með átta stelpur í vinnu sem þýðir að átta fjölskyldur stóla á okkur. Að þær fái laun, að þeim líði vel í vinnunni og það fer allt út í hagkerfið.“

Ekki hægt að keppa aðeins í verði

En hvað með afsláttardaga sem virðast vera orðnir algengir, finnið þið fyrir pressu að taka þátt í þeim?

„Þetta er svolítið ísland í dag. Þetta getur orðið of mikið en ég skil hugmyndafræðina, síðustu ár hafa verið erfið. Sumir bíða eftir afsláttum, aðrir ekki. En fyrir verslunina þá snýst þetta um að vera snjall. Það þarf að hafa mismunandi afslátt, mismunandi tilboð, afslátt að sumu og öðru ekki. En þegar þessir stóru afsláttardagar eiga sér stað þá ertu ekki að selja ef þú ert ekki með,“ segir Olga.

„En um leið og þú ferð að keppa í verði þá er ótrúlega erfitt að halda fyrirtækinu gangandi. Það verður að keppa í öðru eins og gæðum og þjónustu. Annars hefst eitthvað verðstríð og ef við förum að stýra okkar rekstri eftir afsláttum annarra þá er þetta orðið frekar súrt,“ bætir Eyrún við.

„Við einblínum á kjarnann; gott vöruúrval, fallega innpökkun og að það sé gaman að kaupa hjá okkur.“

Þær vilja ekki verða að hraðtískufyrirtæki sem pantar allt of mikið og hafa þær passað sig á því í gegnum tíðina. „Það er óumhverfisvænt og ekki fallegir viðskiptahættir. Það er of mikil vinna að selja eitthvað á kostnaðarverði svo við reynum að vera skynsamar, lærum eitthvað með hverju árinu,“ segir Olga.

Þær segjast ekki hafa getað þetta án hvatvísi, bjartsýni og viljans til að taka áhættur.

„Það er ein regla hjá okkur; það er bannað að vera neikvæðar á sama tíma. Við jöfnum hvor aðra út. Það er ekki hægt að vera vanþakklátur í þessari vinnu, það er enginn dagur eins og enginn dagur rólegur. Nú er verslunin komin á draumastaðinn og við ætlum að reyna að njóta þess að þurfa ekki að hlaupa svona hratt.“